ชาวบ้านน้้าครกใหม่ได้สืบเชื้อสายมาจากชาวเชียงแสน จังหวัดเชียงรายปัจจุบัน ในสมัยนั้นได้ ถูกไทยใหญ่-ชาวพม่ารุกราน จึงอพยพหนีโดยกัน 2 ทาง ทางที่ 1 พากันลงเรือ ลงแพล่องมาตามล้าแม่น้้าโขง ทางที่ 2 บางกลุ่มใช้ช้าง ใช้ม้า ใช้วัว ใช้ควาย เป็นพาหนะ เดินทางมา ทางบก พวกที่ล่องเรือ ล่องแพมา ก็ได้พากันขึ้นทางบกที่เมืองบ่อแตน เมืองเก่นท้าว แขวงลานช้างของประเทศลาว และได้ตั้งถิ่นอยู่ที่นั้น *บางกลุ่มได้อพยพล่องใต้ไปอยู่ที่อ้าเภอลับแล อ้าเภอตรอนบ้านน้้าอ่าง จังหวัดอุตรดิตถ์ อยู่ อ้าเภอลี้จังหวัดล้าพูน อ้าเภอเสาไห้จังหวัดสระบุรี(หลักฐานที่พบจากพระพุทธรูปในพระวิหารอยู่หน้า พระประธาน สร้างด้วยไม้อักขระเป็นภาษาขอม ผู้สร้างคือ แสนมโนนัย แสนเป็นยศต้าแหน่งในสมัยนั้น สร้างมาประมาณ 300 - 500 ปี) ผู้นำกลุ่มขณะนั้นเห็นว่าที่ท้ามาหากินตรงนั้นไม่เพียงพอ จึงแยกจากกลุ่มใหญ่ ได้ ชักชวนกันอพยพพากันเดินทางมาถึงเมืองเลย (จังหวัดเลยปัจจุบัน) ก็ได้ตั้งรกรากกันอยู่แห่งนั้นชั่วคราว แต่ก็จ้าเป็นต้องอพยพต่อไป เพราะเหตุว่าถูกพวกขอมมารุกราน จึงพากันอพยพเดินทางมาเรื่อยๆ เพื่อ มาตั้งหลักใหม่ มาจนถึงบ้านศรีสะเกษ อ้าเภอนาน้อย จังหวัดน่าน ในขณะนั้นภายในกลุ่มที่อพยพมาด้วยกันได้มีการแยกกลุ่ม เพื่อหาที่ใหม่ แหล่งที่ อุดมสมบูรณ์ จนมาถึงบ้านดอนไชยใต้ อ้าเภอเวียงสา จังหวัดน่าน เห็นว่าแห่งนี้มีแหล่งน้้า หนองน้้า ที่ ท้ามาหากินอุดมสมบูรณ์ แต่ก็อยู่มาระยะหนึ่งก็ถูกขับไล่จากคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ก่อนแล้ว ขณะนั้นที่อยู่อาศัยก็ขาดแคลนน้้า จึงพากันเดินทางขึ้นมาทางเหนือเพื่อหาที่อยู่ใหม่ อีก จน มาถึงบ้านน้้าปั้ว อ้าเภอเวียงสา มีพวกชาวลาวที่มาอาศัยอยู่ก่อนแล้วจึงมีเรื่องทะเลาะข้อพิพาทกัน บ่อยครั้ง อยู่ไม่ได้จึงพากันอพยพย้ายถิ่นฐานขึ้นมาทางเหนืออีก จึงได้พากันมาพักชั่วคราวที่หมู่บ้านวัง ม่วง อ้าเภอเวียงสาปัจจุบัน ขณะนั้นมีผู้น้ากลุ่มที่เก่งกล้ามากผู้หนึ่งชื่อว่า หลวงหาญ (เจ้าหลวงข้อมือเหล็ก) มีอยู่วันหนึ่งมีพ่อ เฒ่าอิน แม่เฒ่าสา ได้ออกหาของป่า หาของกิน ก็มาพบแหล่งน้้าที่ป่าละเมาะแห่งหนึ่ง เห็นหนองน้้า แห่งนี้กว้างใหญ่ มีกุ้ง หอย ปู ปลา ชุกชุมมาก จึงพากันมาบอก หลวงหาญ หรือเจ้าหลวงข้อมือเหล็ก กับพวกที่อพยพมาด้วยกัน ว่าพบแหล่งน้้าใหญ่ ให้พากันอพยพมา อยู่ใกล้หนองน้้าใหญ่แห่งนี้ หลวงหาญ พร้อมกับผู้อพยพได้พากันอพยพมา จึงตั้งชื่อหนองน้้าแห่งนี้ว่า “หนองแซ็ง” ซึ่งมีมีสัตว์น้้ามากมาย ผู้ที่ได้อพยพมาต่างก็ท้ามาหากิน ได้ บุกเบิกป่าละเมาะ ท้าไร่ ท้านา ท้าสวน ท้ามาหากินด้ารงชีพอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข ในสมัยผู้ครองนครน่านได้ย้ายแคว้นมาจากเมืองปัว มาตั้งฐานเมืองใหญ่อยู่ที่พระธาตุภูเพียง แช่ แห้ง ชาวเชียงแสนบางกลุ่มมาสวามิภักดิ์ต่อผู้ครองนครน่านได้พาพวกตั้งถิ่นฐาน-ที่บ้าน พญาวัด บ้านสวนตาลตอนล่าง บางกลุ่มขึ้นไปอยู่เหนือจังหวัดน่านมีบ้านผาขวาง บ้านดอนแก้ว อ้าเภอท่าวังผา บ้าน ดอนแท่น อ้าเภอเชียงกลาง กลุ่มที่อยู่ใกล้หนองแซงมาบุกเบิกป่าละเมาะ ท้าไร่นา สวน ด้ารงชีพ ให้ มั่นคงและเปลี่ยนชื่อว่า บ้านน้้าครกหนองแซ่ง ต่อมาบ้านเมืองมีการพัฒนา มีการเปลี่ยนแปลง เจริญก้าวหน้า จึงได้เปลี่ยนชื่อใหม่ว่า “บ้านน้้าครกใหม่” มาจนถึงปัจจุบัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น